کور و بی نا!

دیروز عصر وقتی از دیدار نیم ساعته با جوانان بی نام و نشان اردوی جهادی گروه مسلم در روستای کنس لو باز می گشتیم چشممان به جمال یکی از مسوولان شهر بابل روشن شد که به همراه جمعی مردانه که دو سه نفرشان بی اعتنا به منازل مسکونی اطراف، حتی زیرپوش هم به تن نداشتند در حال پیاده روی و بهره گیری از طبیعت بکر آن منطقه بود.

این که یک عضو شورای شهر بابل به رغم اطلاع از محرومیت مردم منطقه ای که حتی از یک جاده خاکی برای دسترسی به شهر محروم هستند به ورزش و تفریح خود در همان نقطه پرداخته و انگیزه ای هم برای عرض خدا قوت به جوانان جهادگری که بدون جایگاه تعریف شده ای در نظام اداری کشور مشغول ساخت مدرسه ای سه کلاسه در روستایی سرسبز اما محروم هستند و البته به عملگی برای محرومان افتخار می کنند، در باطن خود نمی یابد عبرتی تاریخی را به همراه دارد و از رازی دردناک پرده بر می دارد که بعد از گذشت چهل سال از عمر پر برکت انقلاب اسلامی، هر جا پیشرفت و خدمتی به چشم آمد مرهون مجاهدت چه کسانی است و هر جا که عقب ماندگی وجود دارد ریشه در کدام معضل ناکارمدی غاصبان امور دارد.

قصه هولناکی است شرح تعارض بین دوگانه حرف و عمل. این که عده ای حرف می زنند و پول می گیرند و عده ای کار می کنند و از جیب هم مایه می گذارند.

یادمان نرود عدالت یعنی هر چیز در سر جای خودش قرار بگیرد.