بلباسی، یادگار خانطومان

1-     کارهای فرهنگی اش زبانزد بود. خیلی ها شاید او را به خاطر فعالیت هایش در ستاد راهیان نور بشناسند یا به خاطر تلاش هایش در راه اندازی موکب و ... در پیاده روی اربعین. اما گوشه و کنار استان اگر اقدامی جهادی برای کمک به محرومین نیاز بود، می توانستی حضور فعال و خستگی ناپذیر محمد را هم ببینی.

در جریان بازسازی خرابی های زلزله ارسباران هم اسم بچه های مازندران سر زبان ها افتاده بود. در حلقه نیروهای مازندرانی، محمد بلباسی نگینی بود که به زیبایی می درخشید.

با همین روحیه به سوریه هم که رفت، شب ها وقتی همه می خوابیدند، او غیبش می زد. مدتی طول کشید تا بفهمیم نیمه های شب، تک و تنها و بی سر و صدا کیسه های شن را پر می کند و با خودش زمزمه ای شیرین دارد.

2-     الان که دارم این وصیت نامه را می نویسم خیلی دلتنگ شده و گریه امانم نمی دهد، بنده لایق شهادت نیستم، اما اگر خداوند

متعال به این کمترین عنایتی بکند و مرگ ما را شهادت در راهش رقم بزند، آن را مدیون تو هستم. وعده ما انشاءالله در

 محضر بی بی زینب (س) و ائمه معصومین، و برای تو صبر زینبی را ارزو می کنم. از طرف من روی فرزندانم را ببوس و

به فرزند چهارم بگو، این سختی ها اسایش به همراه خواهد داشت و دلتنگ بابا نباشد.